İnsanın en büyük hatasını sorguladım.
Kelimeler sonra doğdu.
Kendimi varsaydım doğdum.
Sevgiyi zedelediler, üslûbu koydum cümlelerime ve sonradan türeyen bir nesille engellemeye çalıştık.
Oysa içine kapandı o aşk,o taşmış siyah pıhtı.
Bir limandı kalp duvarını yaktı, yıktı onu yaraladı.
Mutluluk düşündüm çözüm için,
Sonra tekrar düşündüm de ayakkabısız çocuk ve sevgisiz masumlar adında sevgi duvarları,
İçinde beton kadar bir soğukluk.
Sarıp sarmalayamazken mutlu olmak çok da mühim değil.
Tekrar sordum, kelimeler doğmadan önce vicdan mı vardı sanki
Sonra kaldırdım başımı göğe koca bir is
Yenimahalle taraflarında bir bacada
Arada kalmışlık ve tek kişiyim huzur arasında boş vermiştik.
Unut gönül, vicdan duyanda o duygu barınır
Vicdan duyulan da başka birine inanır
Kahkaha atan acı çekene acır
Acı çeken kahkaha atanın masumluğuna.
