Doğal değil mi dünyada bir yanın kötüyken ve acırken kalpler nerede olmalı bu bedenler? Bu bedenlere tattırırken acıyı anbean senin ruhun eritiyor kalbini ümitsiz yokluğun içinde. Söyle şimdi hak ettiğini mi sanıyorsun Cehennemi? Yoksa mutluluk bir bahçe mi senin için cennette ve kızarıp bozaran bu suratının içinde hangi kıskançlıklar var? Yarar mı düşünceleri bulduğun bozkırlar? Taze tomurcuklar, sarı incirler ama zikretmeli adını kafirler.
Bilirdik yine de adalete bırakıp kendimizi, sorardık tanrıya bütün bedenleri yaratan ilahi adalet diye. Ve yakışırsa her gün her günah, kıskanma varsa içinde kıskançlık. Ölmek bir son mu yoksa bir varoluş mu? Bir daha düşün. Yanmak bedeli ödemek mi? İnsan tekrar doğsa koşullarla farklı bir rakam verir günahları. Affeden bir ilah, nerede bekler ruhla bedenimi?
Görürsün beklemesiz hurma ağaçlarında tanırsın isimleri. Onca insanın yanında belki de sen de öylesin. Korku diyor ki aslana verme kinini, Mehmet alır diyor kinle dolu canını. Bu dünyada her insan çok görmemeli yaşadığı acıyı. Bir gün gülsen yine ağlayacaksın doğumdan sonra payını. Ey gözleri yanıltan coşku, bir dünyalık bu duygu. Hiçbir şey bitmemiş gibi sanki inferno her taraf. Kalmışsın bir tarafın zehir bir tarafın Araf.
seneca'dan okumuştum, ölünce nereye gideceksin biliyor musun doğmayanların yanına.
YanıtlaSilÖlmek yasadiginin kanitidir.
Sil