Durgun bir hayatta yorgun bir maratonun koşucularıyız. Her gün aynı sonun farklı bakış açılarıyla gelmesini bekliyoruz. Bir dağınıklık edasıyla dalgaların yüze vurmasını özlüyoruz. Sıramızda silgi yumaklarının oluşturduğu müzeler bizi farklı alemlere sürüklüyor. 0.7 uçlu kalemlerin çıkardığı sesler ve öğretmenlerin mırıldandığı gürültüler var çevremizde. Artık bir okul olmak istiyoruz, öğrenci değil.
Biz kimiz? Biz sadece bir öğrenci miyiz? Yelkenlerin cümleler gibi titrediği, yüreklerden ışıltılar saçan bir gemidir denizde öğrenci. Kalemler sahile çarpar. Tahtada defterlerin kirli yüzü, utangaç defterler gülümser yüzümüze. Saçma insanların üstümüze çullandığı sıralar kalbimize teneffüsler gibi uğrarlar. Bir selamla üç beş sınavın tarihini gözleriz. Hayatın sonunu da öğrenci olarak bitireceğiz.
Hayat öğrencileriyiz. Hayat gibi büyük bir okul var önümüzde. Kendimizi kaybederiz kimi zaman bu okulda. Kendinizi kaybetmediyseniz siz öğrenci olamazsınız. Vurgun yemediyseniz baskılardan, zincirleri koparırcasına haykırmadıysanız siz öğrenci olamazsınız. Öğrenci insandır. Her insan bir öğrencidir. Öğrenci olmadıysanız insan da olamazsınız.
