Bir İnsanlık

 İnsanın en büyük hatasını sorguladım.

Kelimeler sonra doğdu.

Kendimi varsaydım doğdum.

Sevgiyi zedelediler, üslûbu koydum cümlelerime ve sonradan türeyen bir nesille engellemeye çalıştık.

Oysa içine kapandı o aşk,o taşmış siyah pıhtı.

Bir limandı kalp duvarını yaktı, yıktı onu yaraladı.

Mutluluk düşündüm çözüm için,

Sonra tekrar düşündüm de ayakkabısız çocuk ve sevgisiz masumlar adında sevgi duvarları,

İçinde beton kadar bir soğukluk.

Sarıp sarmalayamazken mutlu olmak çok da mühim değil. 

Tekrar sordum, kelimeler doğmadan önce vicdan mı vardı sanki

Sonra kaldırdım başımı göğe koca bir is

Yenimahalle taraflarında bir bacada

Arada kalmışlık ve tek kişiyim huzur arasında boş vermiştik.

Unut gönül, vicdan duyanda o duygu barınır

Vicdan duyulan da başka birine inanır

Kahkaha atan acı çekene acır

Acı çeken kahkaha atanın masumluğuna.